Ressources numériques en sciences humaines et sociales OpenEdition Nos plateformes OpenEdition Books OpenEdition Journals Hypothèses Calenda Bibliothèques OpenEdition Freemium Suivez-nous

Compte rendu de la conférence sur Sulukule – Atlas Apartmanı (Français/Turc)

Version Française

L’initiative de Korhan Gümüş, président de “l’association pour les établissements humains” (İnsan Yerleşimleri Derneği), est destinée à influencer les responsables du projet de Sulukule, qui consiste dans la reconstruction du quartier par le TOKİ. À l’occasion de la venue de Cassidy Johnson de l’University College London (Msc Building and Urban Design in Development) et de ses étudiants, et de Prof. Yves Cabannes (Chair, Development Planning Unit) de la même université, et rapporteur pour l’UNESCO, une rencontre est organisée avec Mustafa Çiftci, conseiller du maire de Fatih et chargé du projet de Sulukule.

Les étudiants de l’UCL ont fait part de leurs observations et de quelques propositions pour l’amélioration du quartier, sous la forme d’une restitution en image de ce à quoi ressemblerait une rue de Sulukule après rénovation.

Dans une deuxième partie, le débat s’est poursuivi avec l’intervention de Şükrü Pündük, président de l’association créée en 2005 pour la sauvegarde des intérêts et du quartier de Sulukule. Il a rappelé sommairement la position des habitants qu’il représente et a demandé la création de centres de réhabilitation et d’ateliers de musique et de danse, et un centre de divertissement.

Il a également fait savoir que ces habitants sont originaires de Sulukule, et qu’ils n’ont pas d’autres endroits où aller. Comme l’a aussi précisé un autre habitant de Sulukule, le quartier est décrit comme une zone de délabrement. Il en explique la raison. Les quartiers de Neslişah et Hatice Sultan, au pied des murailles de Théodose, à hauteur de Edirne kapı (Porte de Pempton), ont été préservés de toute rénovation, car classés comme patrimoine historique et zone verte à 60% (SİT alanı, selon Mustafa Çiftci). Ce statut, toujours mis en avant par la municipalité pour empêcher toute intervention sur le bâti, n’empêche pas aujourd’hui une recontruction totale du quartier par le TOKİ. Comment se fait-il, demande Pündük, que le statut en question n’est plus restrictif par rapport au projet du TOKİ, dans une zone classée comme patrimoine historique.

Pündük a fait valoir un patrimoine local en danger, qui attend d’être valorisé. Les tensions qui pèsent sur les relations entre administrations municipales et les habitants ont permis aussi de faire prendre conscience à ces derniers de ce que représentent la musique et la danse de cette communauté culturelle en pleine maturation aujourd’hui. La mobilisation d’associations comme İYD (http://www.insanyerlesimleri.org), UYD (http://www.uyd.org.tr) ou encore de la Chambre des architectes offre une opportunité d’agir en faveur de ce patrimoine aussi humain immatériel. L’action ainsi menée ne cible pas uniquement un simple retour au statu quo, à savoir l’abandon du projet du TOKİ. Le protocole signé entre le TOKİ et l’İBB (voir Electrouis précédents) a amorcé une prise de conscience qui exige aujourd’hui des actions concrètes pour la promotion culturelle. Les améliorations demandées ne sont plus sur la base du bâti uniquement, mais aussi dans le domaine du social et du culturel, selon le calendrier de CCE-2010.

À titre d’exemple, les habitants de Sulukule ne demandent pas uniquement l’abandon du projet, annoncé par Mustafa Çiftci, de construire un complexe commercial et culturel (à l’image de Cevahir) qui réunit aux étages inférieurs les magasins et aux étages supérieurs un espace culturel destiné à la musique et à la danse Rom. Il est attendu par le maître d’oeuvre, la mairie de Fatih, que les transactions des espaces commerciaux financent l’espace culturel, une opération basée sur le principe “kat karşılığı”, sorte de troc (en nature) très cher aux entrepreneurs en construction, et nécessitant moins de capitaux au départ, les ventes se faisant avant la construction. Les habitants exigent la construction de complexes culturels, indépendamment de centres commerciaux, à la charge de la municipalité, et le droit de construire, rénover, restaurer eux-mêmes leurs habitats.

L’İBB, en signant le protocole avec le TOKİ, s’est substitué aux propriétaires des maisons qui attendent d’être détruites pour créer de l’espace aux nouveaux projets imaginés par le TOKİ. Les décisions se prennent donc au sein des institutions, et les habitants apprennent les destructions par la télé, ajoute Pündük. Les participations restent sous le contrôle du pouvoir municipal, au niveau de l’arrondissement ou de la mairie métropolitaine, car c’est sur invitation que se font les concertations. Asım Allaç l’a souligné, les habitants sont invités un par un à la municipalité pour être mis au courant des projets du TOKİ, autre acteur invité par l’İBB dans l’affaire Sulukule. Le protocole signé entre l’İBB et le TOKİ procure une marge de manoeuvre à ce dernier, qui sous-traite dans un deuxième temps à des entreprises en construction privées cette fois.

Deux lois ouvrent la voie aux expropriations (kamulaştırma). La loi 2942 octroie une prérogative sur décision du conseil des ministres de procéder à une expropriation en cas de catastrophe naturelle et de guerre. La représentante de l’association UYD a précisé que cette loi n’est pas applicable à Sulukule, faute de catastrophes naturelles (tremblement de terre, inondation comme ce fut le cas notamment à Alibeyköy en 2004). Un recours en annulation a été introduit afin de mettre fin aux procédures d’expropriation. Des terrains ont déjà été rachetés par la municipalité et 15 maisons ont déjà été détruites à ce jour.

La loi 5366, plus fexible et pensée dans une logique commerciale, facilite également l’expropriation par les belediye, sur décision du conseil des ministres toujours. Dans ce cas, l’initiative peut venir d’un acteur privé qui serait tenté d’investir dans une zone de renouvellement, comme c’est le cas à Sulukule. La différence entre ces deux lois, par rapport aux terrains qui change de propriétaires à Sulukule, est importante. En effet, la loi 2942, comme l’a précisé Müella Yapıcı de la Chambre des architectes, ne permet aucun rappel sur le prix proposé par le pouvoir public dans le rachat du terrain. Tandis que la loi 5366 reconnaît le droit de remettre en cause ce prix de rachat.

Cette différence a pour effet, à Sulukule, d’accélérer les ventes de terrains par une population exclue de toutes les procédures auxquelles elle se trouve confrontée aujourd’hui. À cet égard, l’assistance juridique organisée assurée par les associations est essentielle pour la défense des intérêts des habitants de Sulukule, représentés depuis 2005 par l’association dont Şükrü Pündük est président. Aujourd’hui, le procès est en cours, et il est probable que les tribunaux arrêtent la procédure d’expropriation, sans fondements valables. Dans ce cas, les habitants pourront faire valoir un dédommagement après restitution des terrains. Car ceux-ci ont été rachetés par le belediye.

Toutefois, des ventes ont lieu à des privés, grâce à des agents intermédiaires qui encouragent à la vente. La loi 2942 ne permettant pas de remettre en question la somme proposée par les pouvoirs public, les plus défavorisés de Sulukule se dépêchent de vendre leurs terrains avant expropriation. Les associations demandent que les ventes soient gelées jusqu’à la décision des tribunaux, que la mairie empêche les agents immobiliers d’agir, et que des garanties soient données pour encourager les habitants à patienter. Mustafa Çiftci a répliqué que la loi ne leur donne pas le droit de poser un şer (gel des ventes), et que la municipalité ne peut que dissuader passivement les habitants de vendre les terrains.

Nous nous rappelons les appels faits par Erman Tuncer (conseiller de Kadir Topbaş, ancien président de la Fondation de l’Union – Birlik Vakfı, fondée par Erdoğan, et les différents membres du conseil des ministres actuel, et représentant de l’İBB au sein du comité exécutif de CEE-2010) au printemps 2006, destinés à certains proches de l’İBB. Ils suggérait avec enthousiasme d’acheter des terrains à Sulukule, avant la réalisation des projets urbains, ceci avant la signature du protocole entre l’İBB et le TOKİ.

D’après Edoğan Dalkıran, ancien gérant d’un eğlence evi, fréquenté par un public large, ce sont les pressions administratives et de la police qui ont fini par avoir raison de la trentaine d’établissements à Sulukule. Le sien a été définitivement fermé en 1995, après une descente de la police. Entre 2000 et 3000 personnes vivaient de cette économie locale.

Müella Yapıcı reprend la parole pour rappeler les politiques touristique et culturelle du gouvernement, qui tente de créer des revenues en développant ce secteur culturel comme alternative à l’économie industrielle. Or Sulukule est potentiellement un exemple à faire valoir dans le monde. Cette communauté culturelle, exposée aujourd’hui à la gentrification, est en mesure de créer sa propre économie, avec le soutien du pouvoir public.

Asu Aksoy revient sur les propositions d’Yves Cabannes, et pose la question ouvertement à Mustafa Çiftci, sur ses intentions par rapport à la création d’une commission qui réunirait habitants, associations et représentants municipaux.

Korhan Gümüş rappelle que ce type de structure peut être une réussite pour 2010.

Yves Cabannes détaille la structure en question, en énumérant les responsabilités, la durée les résultats escomptés et les acteurs, et suggère de signer un protocole qui donnerait naissance à cette commission.

10

Version Turque 

Şükrü Pündük : -Bu arsalar tapulu yerlerimiz, asırlardır burada yaşıyoruz. Başka yerden gelip buralardan yer talep etmiyoruz. TC vatandaşıyız ve bütün görevlerimizi yaptık. Bir yurt savunamsı halinde, ilk önce önden giden bizler oluruz.

Fatih Belediyesinden semtimiz için istediklerimiz şunlardır :

  • Rehabilitasyon merkezi
  • Müzik merkezi
  • Dans merkezi
  • Sulukule eğlence merkezi
  • Yakınlarımıza, bir yüzme havuzu açıldı. Bizler yüzme dersi veremeyiz, ancak müzil, dans derseleri verebiliriz. Bu spor binası yakınında, su sarnıcı vardı. Biz bu sarnıcı koruduk. Ama spor salonu yapılırken, bu sarnıç beton dökülerek üstü kapatıldı. Şimdiye kadar bu gelişmelerden kimler çıkar elde etti, soruyoruz.
  • Şimdiye kadar, bu alanları imara açın, kendimiz buralara evlerimizi kendi paralarımızla yapmayı önerdik. Ama SİT alanı olduğunu söylediler. Şu anda SİT alanı olmaktan çıktı ve imara açıldı. Bu nasıl oluyor öğrenmek istiyoruz.
  • İlk önce şer koymak gerekirdi. Yoksa rant peşinde olanlar, yer toplamarına engel olmak mümkün değil. 2005 Kasım ayında böyle olacağını anlamıştım.

Fatih belediye başkanı Mustafa Demir bana söylediği : Ben o mahalledeki insanların haklarını yemiyeceğim. Dikili bir ağacın bile parasını ödettireceğim. Sulukule derneğni o zaman kurduk. Ama şimdiye kadar hi bir şey yapılmadı.

Mustafa beyin sonradan haberi oldu ama, Mustafa Demir’in yapmak istediklerini yapamayacağını sonra anladı.

  • Bizler yıkım kararını medyadan duyduk. Fatih belediyesinden toplantı istedik. Buralraın yıkılacağını ve tazminat olmayacağını söylediler.
  • Böyle olacağını bilseydim, bu işten anlamasamda plan yapar, milleti toplardım. Toplu bir halde, bunlar insanlara anlatırdım. Ne olduğunu bilirlerdi.
  • Düşünün, şu anda 100m2 olan bir yerde dört aile yaşıyor. Fatih belediyesi 100 m2 büyüklüğünde bir daire yapıp verse, geriye kalan 3 aile nereye gidecek? Dünyanın en sosyal projesi bu mudur?

Bizim gidecek köyümüz, memleketimiz yok. Gitmemiz gerekirse, kültürlerimizi, adetlerimizi, örflerimizi, mezarlarımızı bırakıp gitmemiz gerekecek.

Mustafa Demir şimdiye kadar mahallemize hiç gelmedi.

Mahalle sakinlerini buray (Atlas Apartmanına) getirmek bile zor. Psikolojimiz bozuldu. Benim üç çocuğum var ve okula gitmiyorlar.
Bizim oraya “çöküntü alanı” diyorlar. Sorumlular kimdir? Fatih belediyesi. Bir çivi çaktırmadılar. İlk önce, eğlence evlerimizi kestiler. Sonra başak gelirimiz olmadığı için elektrik ve suyu ödeyemez hale geldik. Ve şimdi evlerimizi istiyorlar.

Erdoğan Dalkıran :

  • Öncelikle ben Sulukule de 15 sene eğlence evi çalıştırdım, ve 30 kişi çalıştırdım. Saz, oryantal, masa kuran kadınlar vardı. Sulukule’de 30 eğlence evi vardı, her birinde 30 kişi sayarsak, 2500- 3000 kişiye istihdam sağlıyorduk.
  • Simitçisi, boyacısı, salepcısı gelir bu ekonomiden gelir sağlıyordu.
  • Bizim için, oraya eğlence evi açma sebebi, oranın tarihi bir yer ve ebedi olmasıydı.
  • 1982 : Ruhsata tabi ettiler. Evlerinizi yaptıracaksınız, yangına karşı önlem alacak ve temiz tutacaksınız dediler. Ruhsata başvurduğumuz halde, ne yaptılar ne yaptırdılar.
  • Emniyet güçlerinin eşliğinde evlerimizi kapatmaya çalışmaları, mühürlemeleri, yıldırmaları oldu.

İstanbul’da en güzel yerler saat 2’de kapatirken, Sulukule sabaha kadar çalışırdı. En güzel sanatçılar, turistler, ailerler sabah kadat deşarj olurlardı. Ben Monte Carlo’ya hiç gitmedim ama Sulukule Monte Carlo gibiydi.
1992 yılında, bize ruhsatlar verilecek dediler. Ama artık yapılan o işler yıdırmaya başlamıştı beni, ve 1995 yılında, büyük bir baskınla kapattılar eğlence evini.

Bizi yok etmeye çalışmasınlar, restore etsinler, biz ödeyelim. Teşekkür ederim.

Korhan Gümüş : Sulukule fakir değil, fakirleştirilmiş bir semttir.

Mehmet Çalışır : Bir müzisyen genç olarak, benim müziği yapmak için rahat ortamda olmam gerekiyor. Apartmanlarda değil, bahçelerde olmam gerekiyor. Gece saat 12’de müzik yapmak istediğimde, insanlar rahatsız olacaklardır. Teşekkür ederim.

Asım Allaç (hoca) : Zaman geç oldu ama şunları söylemem gerekiyor. Sulukule’de olan bitenleri www.bianet.org sitesinden takip edebilirsiniz.

  • 2005 Kasım ayından sonra, Fatih belediyesinden bir randevu talep ettikten sonra, Mustafa Çiftci de orada bulunuyordu (Fatih Belediye başkan yardımcısı – proje sorumlusu). Ve o toplantıda, hiç bir konuda anlaşamayacağımızı anladık. Her şeyin tepeden inme ve kapalı kapılar ardında alınan kararlarla yapıldığını anladık. Ve bu projenin 4-5 senedir hazırlandığını duyduk.

Bu projenin stratejisi, böl-parçala-yut anlamına geliyor. Nedeniyse, birebir odalara alınarak, fiyat belirleme, tehditler ve ara komisyoncularla karşılaştık.

Fiyatlar, 40, 50 60 bin YTL iken, dışarıda 20 bin YTL daha fazla vererek, belediyeye koştular (komisyoncular).

Fatih belediyesi, satın alınan evlerin sahiplerini (semtten şu anda ayrılımış olanlar) tekrar bu semte dönmelerini nasıl sağlayacaktır, bunu çok merak ediyorum.

  • Psikolojik olarak, bizler böyleysek, mahalleliler, çocuklar, ailelerimiz nasıl olabileceklerini düşünün.
  • Devlet, hükümet, belediye, TOKİ bu konuda çok dikkatli olsunlar.
  • 54 yaşındayım, ve 54 yıldır orada yaşıyorum. Orada doğdum orada büyüdüm. Recep Tayyip Erdoğan imam hatipden okul arkadaşımdı. Ama mektup yazmış olmama rağmen, bir cevap vermiş değil. 42 senelik arkadaşlığımız var. RTE 20-30 defa, İBB başkaniyken evime gelmiştir.
  • Bu ortamın, uluslararası ve ülkemizde daha iyi gözterilmesi için, bize kulak versinler yetkililer.

Sonunda, uluslararası ve tarihte çok kötü mahçubiyet çıkabilir. Vicdanlarına danışsınlar. Biz Kentsel Dönüşüm’e karşı insanlar değiliz, ama korsan tipi Kentsel Dönüşüm’e hayır diyoruz.

Teşekkür ederim

Korhan Gümüş : Başbakan’da, yerel yönetim başkanlarına konuştuğu zaman, bir yapıldığında, kendiniz için değil, toplum için yapın, diyor. Ama maalesef uygulamada bazı sorunlar çıkıyor.

Mimarlar odası temsilcisi (Mucella hanım) : Sulukule kaderi, İstanbul’da sadece Sulukule’ye, hatta Türkiye’ye özgü değil. İstanbul nasıl ekmek yiyeceğiyle ve Türkiye’nin nasıl para kazanacağıyla ilgili.

20 Mayıs Pazar günü, Beşiktaş Bahçeşehir Üniversitesi’nde, kursuyu vatandaşlara bırakacağız ve çok mahallede vatandaşların canlarının yandığını göreceğiz.

  • Özellikle batı ülkelerde görüldüğü gibi, eskiden ekmeğini sanayiden kazananların, bu sanayiler doğuya kaymasıyla, artık kültür ve yaratıcılık endüstrisiyle para kazanmayı bekliyorlar.
  • Sulukule, bu konuda, dünyaya örnek olacak potansiyele sahip. Devletin ve hükümetin başında, kültürle para kazanmayı planlayacaksınız, ve tarihi ve kültür olarak potansiyeli yüksek olan Sulukule’de yapay bir tiyatro üreteceksiniz. Hangi mimar gelirse gelsin, Zaha Hadid veya Mimar Sinan, öğrencilerin parsel parsel yaptıkları daha değerli olur.
  • Yaratıcı endüstri nemasını, politik nedenlerle elinden daha alınmış değil. Soylulaştırma yöntemi, havuç ve sopa ile uygulanıyor.

Burada havuç, aracılardır. Ve Sopa, kamulaştırma. Satmayın denilse bile varlıkları olmadığı için arsaları satarlar.

  • Sulukule, Kentsel Dönüşüm alanları içinde, kendi kaderini çizmeyi başarabilecek en şanslı mahalledir. Çünkü bu potansiyeli değerlendirecek şansı vardır.
  • Kamulaştırma kararına açılan davanın sonucu leyhimize çıkacaktır. Ama arada şer konulması gerekiyor, yoksa mahkeme kararından sonra, Fatih belediyesi çok zor durumda bulunacaktır.

Asu Aksoy: Yves Cabannes’ın söylediklerine ve yaptığı önerileri sormak istiyorum.

  • (Mustafa Çifci’ye) Çok aktörlü komisyonda yer almayı kabul edermisiniz?
  • Satışları durdurmak için şer koyabilirmisiniz?
  • Sulukule’nin yıkımı planlandı mı?

Mustafa Çiftci : Bunları duyunca kendimden şüphe ettim. Acaba bu projenin sorumlusu ben miyim diye? Korhan Gümüş bize ifade etme şansını sağladığı için teşekkür ederim.

  • Seve seve yer alırız. Ama bunu oturup konuşmamız lazım. Başkan’a bildirmem lazım.
  • Kamulaştırma karşı dava açıyorsunuz, hem şer koyuyorsunuz. Handikap içine düşülüyor. Kamulaştırma kararına gerek yok.
  • Avanproje kuruldan geçmedi, sonra uygulamaya konur.
  • Ajitasyonlara, polemiklere cevap vermeyeceğim.
  • Yabancı konuklara teşekkür ediyorum, ve bir haftalık bir çalışmayla hazır bir projeyle geldiler.
  • Keşke meslek odaları da getirebilselerdi.

Korhan Gümüş : Bu süreci kamunun açması gerekir.

  • Komisyon’a evet dedikten sonra, başka kanallarla devam ederseniz anlamı kalmaz.
  • Bu noktadan sonra, önümüzde bir fırsat var. Hemen Mayıs’ta dünya kültür komitesi üyelerine ve
    Avrupa Parlamentosu üyelerine haber verebiliriz.

Mustafa Çiftci : Önerilere, projelere açık olduğumuzu söyledim, yapılabilir olma şartıyla. 690 tane hane yaşıyor, nereye gönderebiliriz bu insanları, çünkü alanın 60% yeşil alan (SİT alanı).

Korhan Gümüş : Fatih belediyesi’nin yeşil bant projesi var.

Mustafa Çiftci : Yetkili makam Turizm ve Kültür bakanlığıdır. Projeler için yetki bakanlıktadır. Odalara önerim, bir proje yapsınlar, ve öneriyle gelsinler.

Korhan Gümüş : Bu projeler 2010 programı için yapılabilir. Bu bir başarı öyküsü olabilir. Bir proje önerisi için çağrı yapabiliriz uluslararası ortamda.

Mustafa Çiftci : Karşılıkli yanlış yapılıyor demekten kurtulmamız gerekir.

Yves Cabannes : Pozitif yaklaşmak anlamında, kısa vadede, söz konusu komisyonu oluşturmak önemli aşama olabilir. Ve kısa ve özetleyici, 2 sayfalık, aktörler arası bir anlaşma imzalanabilir. Herkes tarafından imzalanan bu anlaşmanın içeriği şunlar olabilir :

  • görevler
  • istenilen sonuçlar
  • katılanlar
  • sorumluluklar
  • süre

Yurt dışından uzman çağırabiliriz. Ama, kanaatım, bu amaç için İstanbul’da yeterince üniversite, yerel aktör, sivil toplum olduğudur. Bugün yaptığımız gibi, iletişim kurabilmemiz gerekir.

Mustafa Çiftci : Konuşarak, anlaşarak bu anlaşmayı yapabiliriz.

Şükrü Pündük’e cevap : Biz bu projeyi başkan Mustafa Demir’in söylediği gibi yürütebiliriz. Proje sahibi kendisidir. Gayrimenkul satışlarını engelleselerdi çok daha sağlıklı olurdu.

40gün40gece ekibi : Satışların belediye tarafından engellenmesi gerekirdi. Çünkü mahalli zor durumda. Ara kişiler baskısıyla, mahalle sakinleri ellerindeki varlıkları satacaklardır doğal olarak.

Mustafa Çiftci : Sadece kanunla hareket edebiliriz. Şer mümkün değil.

Mücella hanım : Kamulaştırma var. İş bitene kadar satışların durması gerekiyor. Acele kamulaştırmaya karşı dava açılamaz. Bu yüzden satışlar hızlandı.

Not : Acil kamulaştırma kanunu:     2942
Kamulaştırma kanunu :            5366

Yves Cabannes : Mustafa Çiftci, “40gün40gece” ekibine “Bu ev satılık değildir” kampanyasına uygun bir teklifte bulundu.

Mahalledeki emlakçıya sorduk, 3 aydır kaç tane ev satmış. Bir tane satmadığını söyledi.

Funda hanım (40gün40gece ekibi): Satmayın denilse de, sizlerin de garanti vermeniz gerekiyor. Aksi takdirde bir işe yaramiyacaktır.

Mustafa Çiftci (ci-dessous, répondant aux questions du public) : Biz de satmayın dedik.

11

Funda hanım : Emlakçılara müsaade edilmemeliydi.

Fadime Boztaş : Maalesef, iki nedenle, samimiyetsizlik var. İlk önce şimdiye kadar yapılan işler için gönülden teşekkür edebilirlerdi. Ayrıca, öğrenci projesi İstanbul’da çok var. İsteniliyorsa, bunlardan sunabiliriz.

İkincisi, İMP başaramazken, Fatih belediyesi nasıl çok aktörlü süreci sağlayacaktır?

Cassidi Johnson (DPU-Londra) : Çalışmaya başlamadan önce bilgi edinmemiz gerekiyor. Bu semtte kimler yaşıyor? Aile sayısı, çocuk sayısı, gelirlerin tespiti. Başlayabilmek için, sağlıklı bilgi
toplamamız lazım.

Mustafa Çiftci : Bunlar 2005 yılında Temmuz ayında tamamlandı. Proje katılımsız yapılmamıştır ve bu insanlarla doğrudan görüştük. Var olan Roman kültürüdür. 2-3 katlı evlerde, trafik olmayan semte yaşayacaklar. Ama bu bir tasarımdır, düzeltilebilir. Mevcut dokuda mükkemelliği yakalamak istiyoruz.


OpenEdition vous propose de citer ce billet de la manière suivante :
hamdigargin (17 mai 2007). Compte rendu de la conférence sur Sulukule – Atlas Apartmanı (Français/Turc). Observatoire Urbain d'Istanbul. Consulté le 27 mars 2025 à l’adresse https://doi.org/10.58079/slt4


Vous aimerez aussi...

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.